Po latach pracy zawodowej przychodzi czas zasłużonego odpoczynku. Czy odpoczynek będzie się wyrażał w bezczynności i bierności wobec najbliższych, czy nie można rozchorować się z braku aktywnych zajęć i popaść w wieczną nudę? Czy można przestawić się z aktywnego pracowitego życia na bierność i monotonię? Zamknąć się w sobie i pogrążyć w smutku, a może i rozpaczy, że nie jest się nikomu potrzebny? Otóż przykłady z życia świadczą o czymś zupełnie innym. Ludzie starsi - dziadkowie, bo o nich jest właśnie mowa, którzy dobrze umieli wychować swoje dzieci, przekazać im swoją głęboką miłość i przywiązanie i uzyskać pełną ich wzajemność, nie mogą nawet pomyśleć, że coś naprawdę się zmieniło na gorsze w ich życiu po zakończeniu pracy zawodowej.
Na kochanych dziadków czekają już wnuczęta, aby im nareszcie poświęcić więcej czasu, bo nie zawsze mają go zapracowani rodzice.
Nikt tak pięknie nie opowiada bajek czy zdarzeń dzieciom na dobranoc, jak babcia lub dziadek, bo mają bogate przeżycia i doświadczenia. Wnuczęta słuchają najczęściej ciekawych opowieści z zapartym tchem i otwartą buzią i starają się wszystko zapamiętać. Między najmłodszym i najstarszym pokoleniem zawiązuje się gorące uczucie i wzajemna miłość, która będzie procentować przez całe następne lata.
Dzieciom starszym, oczywiście wnukom dziadkowie pomagać będą przy uczeniu się i odrabianiu lekcji. Pamiętam z własnego doświadczenia, gdy babcia Agnieszka odpytywała mnie z historii i języka polskiego. Przynosiłem wtedy ze szkoły najwyższe noty. Starsi mogą służyć własnymi spostrzeżeniami i tym, co dobrego spotkało ich w życiu, w pracy, wśród najbliższych. Będą starali się zaszczepić w młodych umysłach szacunek, przyjaźń i miłość do najbliższych, do bliźnich, a przez nich do samego Stwórcy - Boga naszego.
Dziadkowie będący na emeryturze potrafią przybliżyć swoim najmłodszym i najbliższym pociechom ideały, które przyświecać im będą przez całe życie jak: pracowitość, skromność, rzetelność, solidarność i pełną akceptację ludzi, z którymi się zetkną w przyszłości. Ludzie starzy w rodzinie wielopokoleniowej mogą też pożytecznie spędzać czas bawiąc się z wnuczkami, idąc razem na spacery, odprowadzać maluchy do przedszkola czy szkoły, chodzić wspólnie na zakupy i zabawy. W przypadku braku wnuków dziadkowie mogą zastępować w dużym stopniu swoje dorosłe dzieci przygotowując częściowo posiłki i utrzymywać porządki w domu. Wytworzy się w ten sposób serdeczny, rodzinny klimat, w którym wszyscy czują się dowartościowani i wzajemnie sobie potrzebni. Dotyczy to ludzi starszych, ale jeszcze będących w pełni sił i zdrowia. Schorowanymi i zniedołężniałymi staruszkami na pewno zajmą się z prawdziwą troską dorosłe kochające dzieci i dorastające wnuczęta.
Poza pożytecznym spędzeniem czasu jak wyżej wspomniałem w gronie najbliższej rodziny, ludzie starsi będący na emeryturze mogą wolny czas poświęcić na działalność społeczną, charytatywną i kulturalno - oświatową i rozrywkową. Istnieje szereg organizacji, które z otwartymi ramionami przyjmą chętnych do niesienia pomocy potrzebującym w domach dziecka, domach opieki społecznej, w organizowaniu pomocy bezdomnym, uzależnionym od alkoholu czy narkotyków. Zakres działalności charytatywnej jest bardzo szeroki i tu będzie potrzebna każda para chętnych rąk, otwartych głów i czułych serc.
Ludzie starsi mogą poświęcić swój wolny czas na wspieranie materialne, ale również i duchowe tym, którzy tej pomocy oczekują. Przy każdej niemal parafii istnieją również organizacje mające na celu pomoc bliźnim najbardziej potrzebującym. Tu też otwierają się możliwości niesienia i udzielania tej pomocy przez odwiedzanie chorych, samotnych, zbiórkę gotówki, zbędnej żywności czy odzieży i rozdzielanie jej między potrzebujących.
Jest to też czas, aby odkryć do końca samego siebie, bo w każdym człowieku, i tym starszym również, tkwią dziesiątki powodów, aby być jeszcze pożytecznym i kochać ludzi, co będzie największą satysfakcją i szczęściem.
Częstochowa, dnia 20 listopada 2001 roku
